درد بی درمان

مثل گیسویی که باد آن را پریشان می‌کند

هر دلی را روزگاری عشق ویران می‌کند

ناگهان می‌آید و در سینه می‌لرزد دلم

هرچه جز یاد تو را با خاک یکسان می‌کند

با من از این هم دلت بی‌اعتناتر خواست، باش!

موج را برخورد صخره کِی پشیمان می‌کند؟

مثل مادر، عاشق از روز ازل حسرت‌کِش است

هرکسی او را به زخمی تازه مهمان می‌کند

اشک می‌فهمد غم افتاده‌ای مثل مرا

چشم تو از این خیانت‌ها فراوان می‌کند

عاشقان در زندگی دنبال مرهم نیستند

درد بی‌درمان‌شان را مرگ درمان می‌کند

مژگان عباسلو

پشت دریاها

قایقی خواهم ساخت، 

خواهم انداخت به آب. 

دور خواهم شد از این خاک غریب 

که در آن هیچ کسی نیست که در بیشه‌ی عشق 

قهرمانان را بیدار کند. 

قایق از تور تهی 

و دل از آرزوی مروارید، 

همچنان خواهم راند. 

نه به آبی‌ها دل خواهم بست 

نه به دریا – پریانی که سر از آب بدر می‌آرند 

و در آن تابش تنهایی ماهی‌گیران 

می‌فشانند فسون از سر گیسو‌هاشان.  

 اسم دلم